Beetje fictie – Nachtwaker

Het water is stil. Alleen de plaatselijke eenden doorbreken eens in de zoveel tijd het perfecte oppervlak. Vandaag zijn ze, net als toen, nergens te bekennen. Jan moest zich langs takken en struiken wurmen om bij de waterkant te komen. De oever was sinds zijn vorige bezoek nog verder dichtgegroeid. Vroeger kon je vanaf het pad zo het water zien. Vanaf daar had de jongen de zeehond zien liggen in het water. Een knuffeltje, dobberend op zijn buik. Stil, doelloos en alleen. Het nieuwsgierige jongetje was ernaartoe gelopen om het ding uit het water te vissen.

“In dit beroep nemen we ons werk vaak onbewust mee naar huis.” had zijn baas gezegd bij zijn afscheid. “Vandaag als je naar huis gaat Jan, vandaag mag je alles bewust hier laten.” Links van hem hing een tak uitgestrekt over het water, waarvan de kleinere takken als vingertoppen het oppervlak raakten. De zeehond had tussen die vingers vastgezeten. Sven had als een grote dobberende pop daar achter gelegen.

Jan schopte tegen de aarde, lanceerde stukjes bevroren grond de vijver in om het perfecte oppervlak verstoren. Met een harde plons kwam het in het water terecht en vanuit die plek vormden zich kleine golven en steeds groter wordende kringen. Heel even was Jan tevreden met wat hij geschapen had, tot de gevolgen van zijn actie niet meer te zien waren en het water weer stil werd. ‘Hoe doe je dat dan?’ had Jan zijn baas willen vragen. ‘Hoe laat je zulke zaken van het ene op het andere moment achter je, als je het de 40 jaar daarvoor altijd mee hebt genomen?’

Samen met Willem was hij het water in gegaan. Willem, die na 42 jaar afscheid had genomen bij de baas. Met zijn tweeën hadden ze het lichaampje van de vierjarige jongen bevrijd uit de klauwen van de tak en naar de kade getild. Hij voelde zo zwaar. Zijn kleren, zijn lichaam, alles had zich volgezogen met water. Hij lag, net als de zeehond, op zijn buik. Pas op de kade hadden ze het lijfje omgedraaid en had Jan zijn gezicht gezien.

Zijn jongere collega’s hadden verzucht dat ze niet konden wachten op het pensioen. Ze hadden hem gevraagd wat hij nu met al die vrije tijd ging doen en zeiden dat het hen zo heerlijk leek niets meer te hoeven doen. Als reactie had hij zijn schouders opgehaald. Jan draait zich om, pakt zijn telefoon en loopt weg van de oever.

“Jan.”

“Willem. Ben je thuis? Ik ben in de buurt.”

“Sven?”

“Ja.”

“Natuurlijk, kerel. Kom je een bakkie doen?”

‘Duw hem dan!’

‘Doe dan!’

‘Je durft het niet, hè. Schijterd.’

‘Kom op, niet doen.’ Robin’s stem klinkt klein, kleiner dan hij zou willen. Het geschreeuw van Guido en Patrick overstemt zijn iele stemgeluid. Guido stuurt zijn fiets nog een keer richting de zijne, zijn voorwiel wordt bijna geraakt. Robin kan hem nog net ontwijken door naar links te sturen en hard op zijn rem te trappen. Patrick trapt onmiddellijk tegen zijn achterspatbord.

‘Doorrijden, vetzak.’ klinkt het dreigend.

Met zware voeten trapt Robin door. Verder naar links kan hij niet, daar is alleen nog de hoge stoep. Hij kan nu echt geen kant meer op. Robin ademt zwaar en probeert alles op alles te zetten om rustig te blijven. Het is niet erg dat ze hem klemgereden hebben, vertelt hij zichzelf. Als ze lang genoeg zo blijven fietsen, zo midden op de weg, dan komt er vanzelf een auto aan. En dan moeten ze wel aan de kant gaan. Bovendien, Patrick en Guido doen niets. Dat doen ze nooit. Ze schreeuwen vooral een beetje, maar pijn hebben ze hem nooit gedaan. Daarvoor nemen ze altijd iemand anders mee. Dit keer is dat Roel.

Over Roel maakt hij zich wel zorgen. Die fietst naast hem en haalt sporadisch zijn linkerbeen van de trapper. Twijfelend. Gevangen tussen stoerdoenerij en medelijden. Er is maar weinig nodig om hem naar de verkeerde kant te doen bewegen weet Robin uit ervaring. Het is een spel, dat hij iets te vaak wordt gedwongen mee te spelen. Patrick en Guido kiezen van tevoren een subject uit, een hulpeloze jongen die zij voor hun karretje konden spannen en uitdagen en bewegen Robin iets aan te doen. Robin probeert die jongen vervolgens van het idee af te praten. Soms lukt dat, maar vaker eigenlijk niet.

‘Mietje!’ roept Guido hard naar Roel.

‘Roel, luister naar me. Je schiet hier niets mee op.’ Robin probeert zijn hoofd in het blikveld van Roel te bewegen, maar de ogen van de jongen zijn gefixeerd op het frame van zijn fiets.

‘Trap hem dan van zijn fiets!’

‘Doe het dan!’

‘Roel. Kom op.’ Robin smeekt het hem bijna.

Rimpels verschijnen op de neus van Roel. Zijn lip vervaagt tot een streep. Voor één seconde heeft Robin oogcontact, maar dan trekt Roel zijn linkerbeen omhoog. Zijn knie beweegt richting zijn neus. En dan trapt hij. De stekende pijn in Robin’s heup is onmiddellijk en hij slaakt een kreet. Zijn trapper raakt de stoep, de fiets schuift onder hem weg en Robin valt, zijn handen voor hem uit strekkend. Met een harde klap komen die eerst op het gras terecht, dan zijn heup, dan de rest van zijn lichaam en dan begint hij te rollen, de grasheuvel af. Boven is onder, onder is boven en nog een keer. Op zijn buik komt hij uiteindelijk tot stilstand. Zijn wang is tegen de grond gedrukt, zijn handen en benen wijd uit elkaar. Hij ademt in, zwaar, kort en even is alles stil. Maar dan hoort hij het. Ver weg, maar duidelijk genoeg. Het gelach van zijn klasgenoten die vanaf de straatkant naar hem kijken.

‘Hij ligt in de schijt! Kijk dan.’

‘Ganzenstront!’

Robin draait zijn hoofd en tilt zijn rechterhand op. Bruingroene smurrie kleeft tussen zijn vingers. Nat. Zacht. Warm. Met zijn schone linkerhand duwt hij zich overeind, gaat op zijn knieën zitten en voelt dan pas dat zijn broekspijpen ook nat zijn. Hij hoeft er niet naar te kijken om te weten waardoor dat komt. Patrick, Guido en Roel schateren het aan de kant van de weg uit.

Robin laat zijn hoofd hangen, hoopt dat de jongens snel genoeg krijgen van het tafereel en dat ze weggaan. Hij probeert het gelach uit zijn gedachten te bannen, probeert het niet te horen. Een onverklaarbaar geluid vult langzaam zijn oren. Doffe klappen op een zachte ondergrond. Meerdere tegelijk en toch ritmisch. Het gelach van zijn klasgenoten verstomd, maar dat andere geluid wordt steeds luider, sneller en de grond begint te trillen.

Vertwijfeld opent Robin zijn ogen en kijkt om zich heen. Vanaf de kant van de rivier, van onder aan de heuvel waarop hij halverwege is blijven liggen, ziet hij ze aan komen stormen. Ganzen. Ze zijn met velen, meer dan tien. Van alle kanten komen ze op hem af, hun dikke witte lijven waggelen in een moordend tempo naar hem toe. Ze hebben hun nekken uitgestrekt, hun vleugels uitgeslagen. Dan ineens is daar ook het gegak. De herrie, het immense, overdonderende geluid van tien ganzen. Robin kruipt achteruit van schrik en probeert op te staan, maar zijn linkerhand komt terecht in natte poep en glijdt onder hem uit. Dreigend naderen ze hem. Ze zijn er al bijna. Hij kan hun harde snavels al op zijn vel voelen. Nog een keer probeert hij op te staan, maar dit keer glijdt zijn voet uit en met een harde knal klapt hij terug op de grond. Hij trekt zijn benen in, legt zijn handen ter bescherming over zijn hoofd en zet zich schrap.

De witte beesten drommen om hem heen. Hij ziet ze niet, maar hij voelt het gedreun van hun voeten op de grond. Hoort de immense herrie van hun gegak, alsof ze recht boven zijn hoofd staan. Hij spant alle spieren in zijn lichaam aan, wachtend op die eerste snavel, op die eerste steek van pijn. Het gegak zwelt aan. Harder, nog harder. En dan ineens houdt het op. Secondenlang blijft het stil om hem heen. Robin voelt en hoort niets. Aarzelend tilt hij zijn hoofd op.

Voor hem, naast hem, overal om hem heen ziet hij witte veren, dikke lagen witte veren. Pas als hij zijn hoofd verder optilt en overeind gaat zitten ziet hij dat de ganzen in een halve cirkel om hem heen zitten. Recht voor hem zitten er drie op een rij met hun hoofden in de richting van de straat. Daar staan Patrick, Guido en Roel nog steeds bij hun fietsen. De monden van zijn klasgenoten zijn open. Ze zeggen niets, ze doen niets. Ze staan daar maar stom te staan. Eén van de ganzen vooraan gakt, hard, onverbiddelijk. Patrick vliegt bijna een halve meter de lucht in. De andere ganzen beginnen ook weer te gakken. Robin lacht met ze mee. Ze maken een immense herrie, Robin en de ganzen. Patrick’s ogen worden nog iets groter. Hij draait zich zo snel als hij kan om en stapt op zijn fiets. Guido en Roel weten niet hoe snel ze hem moeten volgen.

Om hem heen leggen de ganzen hun nekken op hun rug, verbergen hun snavels tussen hun veren en sluiten hun ogen. Robin laat zich zakken in het gras en volgt hun voorbeeld. Hij krult zich op zijn zij, schouderdiep in de ganzenstront.

Categorie: Beetje fictie

Man bij het water

Ganzenstront (1)