Tag: tandenborstel

‘Neem je tandenborstel mee naar zee. Dat is alles wat er op het briefje stond?’ Olivier slenterde achter Mike aan.

‘Ja, en dat ik jou mee moest nemen.’

Olivier rolde met zijn ogen. Dat laatste had er tot nu toe bij ieder briefje van Chris op gestaan. Dat had Olivier hem niet echt in dank afgenomen. Hun oudere broer wist dat Mike niet alleen gelaten kon worden op dit moment, maar toch vertrok hij na ieder weekend weer terug naar zijn vertrouwde Amsterdam. En dus voelde Olivier zich verplicht bij iedere onzinnige opdracht van de afgelopen weken aanwezig te zijn. Van het bungeejumpen tot het kopen van een maatpak en het hout hakken. Alleen toen Mike de opdracht had gekregen om in zijn eentje met de trein naar Berlijn te reizen was Olivier thuis gebleven. Een paar uur nadat hij vertrokken was stond Mike alweer op de stoep, in tranen.

Chris was blijkbaar vergeten hoe Mike kon zijn. Hun jongere broertje kon vroeger volledig overstuur raken bij het zien van een geplet lieveheersbeestje. Jarenlang schreven ze op iedere wereldkaart en in iedere atlas de stad Agrabah uit Alladdin bij, omdat Mike echt geloofde dat die stad bestond en niemand hem uit die waan wilde halen. Dat was zo gegroeid nadat hun ouders het geheim dat Sinterklaas niet bestond een paar jaar hadden proberen te rekken. De huilbui waarin Mike daarna belandde was door de extra jaren bedrog juist versterkt in plaats van afgezwakt. Die emotionele toestand duurde zo lang dat iedereen hem daarna zo veel mogelijk in de waan probeerde te laten.

Hoe goed Chris het ook bedoeld had, hun zachtmoedige broer uren lang alleen in een trein laten reizen naar een onbekende stad was wellicht na een stukgelopen relatie van twee jaar iets te veel van het goede.

Mike stopte met lopen, vlak voor het natte zand dat zojuist nog was bevochtigd door de golven. Hij wiebelde zijn tenen op en neer in het zand. In zijn rechterhand hield hij zijn donkerblauwe tandenborstel stevig vast. In zijn linker zijn schoenen, met de sokken netjes in de schoenen gestopt. Olivier kwam naast hem staan.

‘Michelle kwam hier ook graag.’ mompelde Mike.

Ja, om met een van haar scharrels te rollebollen in de duinen, dacht Olivier. Vanaf het moment dat Michelle zich aan hem had voorgesteld, al bij het uitsteken van haar hand, had Olivier haar niet gemogen. Hij kon zijn vinger er niet op leggen, ook omdat Mike zo vol van haar was en zo gelukkig met haar leek te zijn. Zo hoog als Mike op zijn roze wolk zat, zo hoog wist Olivier niet dat wolken konden gaan. Niemand kon hem daar van af krijgen. Zelfs Michelle niet. Dat had ze wel geprobeerd. Anderhalf jaar lang, zo bleek achteraf. Maar iedere nacht als ze thuis kwam zat hij daar weer, hondstrouw, op haar te wachten. Uiteindelijk was zij degene die haar geduld verloor en maakte zij het met hem uit.

Olivier en Chris wisten van niets. Pas toen Michelle het uitmaakte vertelde Mike beetje bij beetje hoe het echt gegaan was en waar Olivier, en Chris waarschijnlijk ook, met ieder voorval Michelle meer verachte leek dat voor Mike niet te gelden. Hij had van Michelle een soort Sinterklaas gemaakt. Je wist echt wel dat Sinterklaas eigenlijk de buurman was met een neppruik en een carnavalskostuum, maar als je heel goed je best deed kon je er misschien toch nog wat van maken.

‘Oké Einstein, nu zijn we hier. En nu?’

Mike keek vertwijfeld van zijn tandenborstel naar de zee en terug. De golven raakten bijna zijn tenen. Er lag een laagje schuim op het water. Het was een beetje geel. Mike zette een paar stappen richting de zee. Hij stak zijn tandenborstel uit.

‘Ik ga hem in de zee dopen.’

‘Wat? Mike, wacht even.’ Snel greep hij zijn broertje bij zijn bovenarm. Mike keek hem met grote ogen aan. Olivier bond onmiddellijk in: ‘Luister, als Chris had gewild dat je je tandenborstel in de zee zou dopen, dan had hij dat er wel bij gezet, toch?’

Olivier had al snel begrepen waarom Chris Mike op opdrachten stuurde. Hij was bezig met de verdoezeltechniek, een tactiek die ze als gezin hadden ontwikkeld na de crisis van Sinterklaas. Het betekende simpelweg dat ze Mike probeerden af te leiden van hetgeen hem verdriet bezorgde. Kerstmis en Nieuwjaar waren goede verdoezelactiviteiten voor Sinterklaas geweest. Het bungeejumpen en het hout hakken voor Michelle. Maar wat Mike met een tandenborstel aan zee moest kon Olivier niet verzinnen.

‘Ja, je hebt gelijk.’ Mike slaakte een zucht. ‘Ik mis haar zo, weet je dat?’

Olivier knikte, hij keek zijn broertje expres niet aan. Hij wist dat er op dit moment tranen in zijn ogen zouden staan. Michelle had hem nog jaren aan het lijntje kunnen houden en ze zouden er niets van hebben gemerkt. Al die tijd zou Mike gewoon op zijn roze wolkje zijn blijven zitten, alsof er niets aan de hand was. Ze had hem eigenlijk een gunst bewezen. Nu rouwde hij al weken, maar het was nog erger geweest als ze er nog een paar jaar van bedrog aan vast had geplakt.

Olivier wou dat hij de moed bezat om Mike te zeggen dat hij beter verdiende dan Michelle. Dat ze een slet was. Dat hij dan nog beter alleen kon zijn. Maar voornamelijk wilde hij dat Mike verder met zijn leven zou gaan en niet zo veel tranen aan haar zou besteden. Maar het hart van zijn broertje lag al in duizend stukken, hij wilde het niet ook nog verpulveren. Chris durfde het ook niet te zeggen, daarom stuurde hij zijn broertje telkens maar weer op uitjes.

‘Hey! Is dat Chris?’ Mike wees naar iets achter hem. Van over het strand kwam hun oudere broer met lange stappen op hen af. Zijn broek had hij opgestroopt, zijn grote voeten ploften neer in het zand.

‘Broers! Wat leuk dat jullie er allebei zijn.’ Hij sloeg beide broers op de schouders en drukte daarna Olivier een rode tandenborstel tegen de borst. Olivier merkte dat hij een zucht van verlichting slaakte.

Triomfantelijk hield Chris zijn eigen tandenborstel omhoog. ‘Kom, we gaan de zee in.’

De zes schoenen en sokken lieten ze achter op het strand. Zij aan zij waadden ze de zee in. Chris haalde een tube tandpasta tevoorschijn. Vol overtuiging dipte Mike onmiddellijk zijn tandenborstel in het zeewater en pakte de tandpasta van Chris aan. Heel even wisselden Olivier en Chris een blik uit. Olivier meende lichte twijfel te zien in de ogen van Chris, maar toen doopte zijn oudere broek ook zijn tandenborstel in het water. Olivier volgde hun voorbeeld.

Hij was de eerste die het zoute goedje weer uitspuugde. De smaak van zout vermengd met een vage muntsmaak bleef in zijn mond hangen. Heel even leek het alsof Chris en Mike echt de volle twee minuten tandenpoetsen vol zouden maken, maar toen spuugden beide broers bijna tegelijkertijd de tandpasta uit. Ze glimlachten naar elkaar. Chris gebaarde dat ze de zee uit moesten gaan.

‘Zo, hoe voelde dat?’ vroeg Chris, terwijl hij de tandenborstels weer opborg in zijn jas.

‘Ja, wel goed.’ zei Mike, glunderend, alsof hij zojuist de bingo gewonnen had.

‘Olivier?’

‘Eerlijk? Verschrikkelijk. Ranzig.’

Mike begon hard te lachen. Chris keek Mike streng aan.

‘Het voelde niet echt goed, toch?’

Mike haalde zijn schouders op en schopte een beetje zand weg met zijn voet.

‘Waarom zeg je dat dan niet, Mike?’

‘Weet ik niet.’

Chris legde zijn hand op de schouder van zijn broertje en kneep er een beetje in.

‘Dat mag je gewoon zeggen, hè. Ik snap wel waarom je het niet doet. Je wilt niet tegen mij zeggen dat je het eigenlijk een super slecht idee vond, omdat je mij niet wilt kwetsen. Maar ik wil dat je eerlijk tegen me bent, want ik wil ook eerlijk tegen jou kunnen zijn. Ik wist diep van binnen echt wel dat het een slecht idee was om onze tanden te gaan poetsen in zee.’

Chris slaakte een zucht.

‘Broertje. Ik wil het ergens met je over hebben.’

Chris zocht Olivier’s blik op. Hij knikte zachtjes.

‘Wij allebei, Mike.’ voegde Olivier toe.

‘Mag ik dan eerst nog wat zeggen?’

Chris en Olivier knikten instemmend.

‘Al die jaren hebben jullie Agrabah verkeerd getekend. Het ligt niet in Saoedi Arabië, het ligt in Egypte.’