Ze had het Indonesische nummer van Yara onmiddellijk herkend en was richting de kapstok gesneld. Met haar ene arm al in haar jas had ze opgenomen:

‘Wat is er met Michael gebeurd?’

Inmiddels zat Simone op de fiets en was ze in haar haast vergeten haar jas dicht te doen. Hij wapperde langs haar armen en haar buik werd geteisterd door de koude wind. Er stond kippenvel op haar armen. Ze zou hem wel dicht doen als ze bij de Kralingse Plas aan was gekomen. Als ze Michael gevonden had. Yara had verteld dat ze het met Michael had uitgemaakt. Als reactie daarop had Michael zijn laptop dichtgeklapt en al haar wanhopige telefoontjes en berichten genegeerd. Ten einde raad had Yara haar gebeld. Dat gebeurde wel vaker, dat ze gebeld werd als er iets met Michael aan de hand was. Iedere week was er wel een voorval dat haar aandacht nodig had. De laatste keer, afgelopen donderdag, had Michael de telefoon van zijn huisgenoot door de woonkamer gegooid omdat de jongen het geluid niet zachter wilde zetten en hij zich daardoor niet kon concentreren tijdens zijn studiesessie.

Haar gedachten dwaalden af naar het huisartsbezoek van vanochtend. Ze was gisteravond ineens gaan bloeden, terwijl ze pas over twee weken ongesteld moest worden. Een miskraam, had de arts geconcludeerd. Er waren aardig wat rampscenario’s door Simone’s hoofd getrokken, maar aan een miskraam had ze niet gedacht. Het hele idee was te absurd om te bevatten. Ze had bijna een baby gekregen door een gescheurde condoom tijdens een one night stand, terwijl ze netjes aan de pil was. Ondanks dat ze gewoon terug naar werk was gegaan, bleef de kwestie door haar hoofd spoken.

Zelfs vanavond, toen ze tegenover haar nieuwste Tindervlam had gezeten, had ze het niet los kunnen laten. Ze had hem daar echter niets van laten merken. Twee dates was niet echt voldoende basis om dit soort onderwerpen te kunnen bespreken. Bovendien wist ze eigenlijk niet zo goed wat ze erover moest vertellen. Of wat ze ervan vond. Desondanks had ze een leuke avond gehad, tot Yara belde en ze haar date alleen achterliet met een halflege maag en de rekening. Hij zou haar niet meer bellen. Dat wist ze uit ervaring. Hij was niet de eerste man die ze zo plots alleen had gelaten en zou ook niet de laatste zijn. Dat was nu eenmaal niet anders met Michael als broertje.

Ze fietste het bruggetje over en parkeerde haar fiets. Michael deed altijd zijn oefeningen aan deze kant van het water, dicht bij de molens. Het was er rustig. Michael hield van die rust. Simone trok haar shirt een stukje naar beneden en deed haar jas dicht. Heel even liet ze haar hand op haar buik rusten, zoals ze zwangere vrouwen zo vaak had zien doen. Een kind. Ze had er nooit zo over na gedacht of ze er een zou willen. Het was niet aan de orde. Er was geen man in haar leven en een absolute kinderwens had ze niet. En toch voelde ze zich anders. Niet dat ze de illusie had dat zij en haar one night stand goede ouders zouden kunnen worden, maar toch. Wat als ze geen kinderen kon krijgen en deze miskraam het dichtst bij een kindje was dat ze ooit zou komen?

Ze vond Michael met zijn rug tegen een boom aan. Zijn laptop lag ingeklapt aan zijn voeten. Hij had zijn knieën opgetrokken, zijn armen eromheen geslagen en zijn hoofd daartussen verborgen.

‘Hey Micky.’

Hij keek op, veegde met de achterkant van zijn mouw zijn neus schoon. Hij plukte met zijn andere hand wat onhandig aan grassprietjes. ‘Ze heeft het uitgemaakt.’

‘Weet ik.’

‘Midden in mijn dragonfly pose!’ Hij sloeg met zijn vlakke hand op het gras en haalde zijn neus op. ‘Ze weet hoe geconcentreerd ik daarvoor moet zijn. Ze deed het gewoon expres.’ Michael draaide zijn hoofd van haar weg.

Simone hurkte naast hem, pakte de laptop op en legde een hand op zijn knie. ‘Ik denk niet dat ze heeft gewacht tot je de dragonfly zou doen, Micky.’

‘Het is niet eerlijk.’

‘Nee, sommige dingen zijn ook niet eerlijk.’ Tot gisteren had ze nooit over kinderen nagedacht. Maar tot die dag had ze – voor hoe kort het ook was – nog nooit een levend wezentje in zich gehad.

‘Wat had je vanavond nog op de planning staan?’

Michael keek op zijn horloge. ‘Over 7 minuten zou ik Breaking Bad gaan kijken.’

‘Oké. Kom. Je planning is nu toch al door de war. We gaan ergens thee drinken.’ Ze stak haar hand naar Michael uit en hielp hem opstaan. Daarna gooide ze haar arm om zijn gebogen schouders en begeleidde hem naar haar fiets.

‘Zus.’

‘Ja?’

‘Hoe is het met jou eigenlijk?’

Ze dacht aan de miskraam.

‘Laten we het voor nu even bij jou houden, oké?’

Wil je op de hoogte blijven? Je kunt me op Facebook of Twitter volgen. Scroll daarvoor even door naar beneden!